De tijd gaat voorbij

Het is deze week precies 10 geleden dat onze moeder overleed. Het was 10 jaar terug veel mooier weer en moeder voelde zich al een tijdje niet zo goed. Ze had het vaak benauwd en haar suiker was veel te hoog maar daar had ze zelf geen erg in, "ze zeggen dat mijn suiker te hoog is maar ik voel niks" maar het ging toch goed mis op een morgen. Moeder zei nog wat en het andere moment lag ze op grond. Het was wel even spannend twee ambulances voor de deur en moeder ging mee naar het ziekenhuis. Ze eigenlijk niet goed meer bij bewustzijn geweest. Na een paar dagen hebben we voorgoed afscheid genomen moeder heeft ons allemaal nog eens goed aangekeken en na een diepe zucht was ze weg, "Het is gedaan"zei ons vader toen we  op de monitor allemaal rechte strepen zagen.
10 jaar is een hele tijd. Altijd blijft ze in de herinnering en heel vaak denk dat zou mijn moeder zo gedaan of gezegd hebben. "terug naar van Dam" als er iets fout was met het naaiwerk en we begonnen weer opnieuw.
Met het naaiwerk heeft ze geleerd om de coupenaden weg te laten in een rok en een tailleband aan te knippen. Ik heb dit kunstje ontelbare malen toegepast met succes, want het scheelde ook weer een rits inzetten en de taille was altijd goed. De laatste jaren waren zwaar voor ons moeder haar krachten namen af maar ook haar geest liet het afweten ze wist het allemaal niet zo goed meer. Van de intelligente vrouw die ons moeder was bleef niet veel meer over. Dit was wel het allerergste wat haar is over komen, dat ze het niet zo goed meer wist.
De herinneringen die ik aan haar bewaar zijn de mooie dingen en de goede band die ik met haar had.
Samen naar de stad gaan en dan onze goede kleren aan heen met de bus en te voet terug.  Koffie drinken in de stad. Op vrijdag naar de markt en weer later naar de Bohamij en naar de Greef in Stiphout.
Ons moeder die altijd thuis was je hoefde nooit een afspraak te maken. Guido en Maurice konden we altijd wel voor een uurtje achterlaten. Ze werd ook wel eens boos want de vier kleinkinderen waren naar boven gegaan en hadden ze kostelijk vermaakt tot dat oma er achter kwam dat de jongens haar mouwophouders als katapult gebruikt hadden. Als uitgelubberde veren lagen ze boven op de kast. Ik denk nog vaak aan haar en als ik iets niet meer weet bijv een recept dat ik lang niet meer gemaakt heb dan mis ik ze best wel want ik kan het niet meer vragen.