Het is door de jaren heen een gewoonte geworden om eind maart een weekje naar de Belgische kust te gaan. Zo ook dit jaar. Ik heb er erg naar uitgezien, de winter duurde al zo lang en dan is een weekje van huis weg een welkome afwisseling. Maandag 25 maart zijn we op weg gegaan. Onze eerste stop was St. Niklaas we wilden een rondwandeling maken door deze stad. Met het grootste marktplein van België. Het viel allemaal wat tegen de stad was niet zo boeiend maar ook het weer werkte niet mee er stond een snijdende oostenwind en het voelde erg koud aan en het was rond het vriespunt.We hadden het al vlug gezien in St Niklaas.Dan maar op weg naar De Haan, we zijn via Zeebrugge gegaan en kwamen via een andere weg binnen.

 

 

Alles lag klaar bij de receptie en we konden zo ons huis in. We hebben ons gezellig geïnstalleerd. Lekker gegeten en `s avonds gewoon naar de tv gekeken.

Voor dinsdag hadden we een plan gemaakt, We zouden de smokkelroute gaan doen en dan naar het visserijmuseum gaan. De smokkelroute hebben we gereden en  hebben genoten van de weidse uitzichten die in dit deel van de Westhoek te zien zijn. na de smokkeltoer zijn we in Ieper aangekomen.

 Het was hier druk veel schoolkinderen die naar de Flanders Field kwamen en de Menen poort gingen bekijken. De zon scheen en dan maakt het de koude meteen wat aangenamer. We hebben wat rondgewandeld gekeken en genoten van de stad.

Om twee uur is het visserijmuseum open en we wilden niet al te laat aankomen. Het visserijmuseum overtrof de verwachting.

 Het visserijmuseum is een een heel mooi interactief museum. We hebben een goed beeld gekregen hoe het er aan toe ging in de voorbije 100 den jaren. Heel vaak was het armoe troef. Vissen was zwaar werk. De vissers van  België gingen vaak via Duinkerke vissen in de Ijslandse wateren. De jongens en mannen uit De Panne en Oostduinkerke waren graag gezien want het waren harde werkers. Moeder de vrouw bleef thuis vaak met een groot gezin en als er veel gevangen werd dan bracht vader genoeg geld mee naar huis, was de vangst slecht dan kwam er ook minder geld binnen.Om het huishouden draaiende te houden ging moeder de vrouw met een schepnet op het strand garnalen en krukels vangen. Dit gebeurde al vroeg in het voorjaar. Met truien en jassen van de man, een muts op en een doek voor de mond tegen de kou en de wind gingen de vrouwen blootsvoets het strand op. De ellebogen en de benen mochten niet nat worden en dan was te doen met de koude. Met een treknet werden de garnalen gevangen op het strand. Als er voldoende vangst was ging de vrouw naar huis, maakte de garnalen schoon, kookte ze en verkocht ze. Deze garnalen zijn zeer geliefd want ze heel vers.

Het museum is zeker de moeite waard. Er zwemmen in een aquarium ook nog de bekende vissen zoals een kabeljauw, rode poon en schol en tong om je het verschil tussen de vissen te laten zien.

Na een middag visserijmuseum hadden wij ook wel trek in een visje. Aan de kust is het geen probleem om aan vis te komen. We heerlijk vis gegeten `s avonds.

Nieuw in 2013: Het Louvre in Lens

De volgende dag stond Lens op het programma in het Eindhovens dagblad stond een stukje over het Louvre Lens, en we zijn op advies van de krant naar Lens gereden in Noord-Frankrijk.

Het was de moeite waard naar Frankrijk te gaan en dit museum te bezoeken, we hebben er een Rembrandt en een Rubens gezien en nog veel meer moois.

Ruim twee uur hebben we rondgekeken.

Een aanrader was om na het het museum naar Arras te gaan maar zover zijn we niet gekomen.

Met al haar rijkdom aan culturele schatten komt het beroemde Louvre naar Lens in Noord-Frankrijk (Pas-de-Calais). Het museum zal een culturele ontmoetingsplek vormen voor iedereen die geïnteresseerd is.

Het museum is omringd door glazen wanden, waardoor de lichtinval immens is. In de groene omgeving van het museum komen de meest prestigieuze collecties van het Louvre tezamen. Geheel gericht op de toekomst vormt het museum een eigentijds en modern gebouw, gerealiseerd door het Japanse architectenbureau SANAA.

Kom wandelen in het park van het museum, een waar juweeltje: een prachtig landschap dat volledig in harmonie staat met het museum.

 Struin vervolgens door de 120 meter lange Galerie du temps waar 250 kunstwerken gepresenteerd worden op chronologische volgorde. De 250 kunstwerken worden bovendien regelmatig vernieuwd.

Gerard is nogal geïnteresseerd  in de oorlogen 14-18 en 40-45 hoe het zo kwam en wat er gebeurd is.Vlakbij Lens kwamen we voorbij een heel groot monument. Dit bleek een Canadees herdenkingsmonument van de eerste of grote oorlog te zijn. Een heel stuk land herinnert aan de de 11.000 Canadezen die hier omgekomen zijn. Canadezen werden eerst niet expliciet genoemd omdat ze bij het Britse Koninkrijk horen. Maar omdat er hier zoveel gesneuveld zijn konden ze niet meer onder de noemer Brits Soldaat vallen. De Canadezen hebben niet alleen het monument maar ook een info centrum dat beheerd door vrijwilligers uit Canada die een half jaar blijven. Ze geven rondleidingen door de het parkachtige deel waar de loopgraven nagemaakt zijn. Het hele park is heuvelachtig dit waren allemaal loopgraven of schuil gaten maar in de 100 jaar dat de oorlog begon is het een wel een beetje verzakt. Er groeit nu gras op de loopgraven. Het is allemaal indrukwekkend zeker omdat het ook groots opgezet is.

Een beetje toerist zijn...

Het beloofde vandaag een droge dag te worden. We hadden geen verplichtingen en zo konden we vanmorgen weer eens lekker ouderwets op stap gaan. Dordrecht, is het doel we zijn door nog nooit geweest dus moest het er een keer van komen.
Op internet een stadswandeling uitgezocht. Dus er kon niets meer mis gaan. We hadden in Dordrecht niet ver van de Grote kerk al snel een plekje gevonden voor de auto.
We konden gaan wandelen, de route die we hadden begon in het midden van de stad en wij stonden aan de rand. De route hebben we maar gelaten voor wat hij was en we zijn aan de kuier gegaan. Eerst langs de Grote kerk waar allemaal kleine huisjes tegen de kerk staan. Er staan veel oude huizen en pakhuizen die gebouwd zijn tussen 1600 en 1700  dus echt heel oud.

regentes Kon Emma kwam met Wilhelmina een keer door deze straat voor die gelegenheid hebben ze een oranje wimpeltje om zijn pieleke gedaan.

Het is heel gezellig zo door de stad te lopen er is overal water het zijn allemaal havens. En de echt grote schepen zie je ook voorbij komen richting zee of verder het land in. Na twee uur lopen zijn we verder gegaan op de folder stond dat de molens van Kinderdijk op de werelderfgoed lijst staan en dat is maar 15 km verder daar zijn we ook even wezen kijken.




We hebben nog een kopje gedronken en Titus voor "rentner prijzen" we hoefden er niets voor te doen.
Omdat we toch in de buurt waren zijn we even bij tante Alda en Ome Willy aangegaan. Maarten was er en die heeft koffie gezet voor ons. Een onverwacht bezoekje ze vonden het erg leuk.

Gerard zijn zus wordt 70

Vandaag is er een mijlpaal geweest in de familie. Gerard zijn oudste zus viert vandaag haar 70e verjaardag.
We hebben het gewoon in de huiselijke kring gevierd en het was reuze gezellig onder elkaar.
Sjan is erg geliefd in de familie zeker bij de nichtjes en de neefjes ook zij lieten zich niet onbetuigd en stuurden bloemen en kaarten en er kwamen er haar ook persoonlijk feliciteren.
De taart was heerlijk, we hebben genoten van het lekkers en de gemoedelijke sfeer.
Omdat we allemaal pensionado`s zijn konden we `s middags komen.Sjan had voor ons nog soep en stokbrood en met de vele hapjes van vers fruit en kaas zijn we niets tekort gekomen.

 We wilden net naar huis gaan toen de er bekend werd dat we een nieuwe paus hebben, Franciscus I. We hebben het journaal nog afgewacht en waren ook verrast maar de naam Fransicus geeft ons hoop. Zijn naam zegt al veel.Hij werd in 1182 geboren in Assisi, een plaatsje in de Italiaanse landstreek Umbrië, als zoon van de rijke lakenkoopman Pietro Bernardone. Eigenlijk heette hij Giovanni. Maar omdat vader graag pronkte met zijn successen en op het moment van Giovanni's geboorte in Frankrijk verbleef, noemde hij zijn zoon sindsdien Francesco, 'Fransmannetje'. De jongen kreeg de opvoeding die bij zijn status paste. Het maakte hem tot een zelfverzekerde jongeman, vriendelijk in de omgang, vrolijk, in alle takken van sport de beste, gezien bij de meisjes en vrijgevig met geld. Hij droomde ervan ridder te worden. Door gevangenschap en ziekte raakte hij echter in een crisis. Zijn vrienden bleven weg. Heel snel was men hem vergeten. Het werd hem duidelijk dat hij beter kon vertrouwen op God dan op mensen.

Maart is altijd al vanouds de maand met de vele verjaardagen.

Toch zijn er wat verjaardagen afgevallen in Maart.
Zo ook 9 maart de verjaardag van ons vader. We hebben aan  ons vader gedacht en een stukje taart gegeten ter gedachtenis aan hem. We hebben dit samen met Guido en Steffie gedaan die bij ons bezoek waren vanwege de wekelijkse friet sessie.
Na het eten een lekker kopje koffie en een stukje mokkataart. Gerard en Guido en Steffie hebben naar PSV zitten kijken en het was weer niets.
Ik heb intussen een kussen losgemaakt want Guido en Steffie willen graag een schommelstoel die bij Steffie thuis staat opknappen met oranje kussens. De stoel moet wit geverfd worden.
Ik heb nu een patroon en als de stoel geverfd is zal ik de kussen maken. De zwangerschap van Steffie is al op de helft en we hebben de afgelopen week de echo gezien. Het is al een echt kind en Guido stuurde de foto`s door met de tekst "hij heeft in ieder geval vijf tenen" Of het een jongen of een meisje is dat weten we niet en dat willen ze zelf ook niet weten.Des te groter is de verrassing straks.

Gelukkig zij we op een mooie dag afgelopen week naar België geweest er is daar net als in Veenhuizen ook een landlopers kolonie. Deze kolonie is in Merksplas. Het is een uitgestrekte omgeving waar je heel veel vergezichten hebt. De gebouwen zijn oud  en versleten maar ze worden opgeknapt het is nu cultureel erfgoed.

 Landlopers kolonie.

Op het einde van de Middeleeuwen richtte de overheid tuchthuizen op. Daarmee wilden ze de armoede en de (kleine) criminaliteit tegengaan door het aanleren van een arbeidsritme. De verplichte tewerkstelling in de tuchthuizen was industrieel (wol- en katoenbewerking, raspen en spinnen, enz.). Dit bleef niet duren omwille van de concurrentievervalsing. Dit laatste werd niet zo aangevoeld in de landbouw. Daarom startte ex-generaal Johannes Van den Bosch in Nederland met landbouwkolonies. In totaal werden er daar een tiental opgericht. Dat was een geslaagd project.

Dus werd in 1822 de “Maatschappij van Weldadigheid van de Zuidelijke Nederlanden” opgericht. In Wortel kwam er een 'Vrije Kolonie' met 129 boerderijtjes. In Merksplas stichtte Van den Bosch een 'Onvrije Kolonie' met een groot bedelaarshuis. Dit Hollands project mislukte evenwel om diverse redenen, niet omwille van het concept, maar vooral omwille van de ontbrekende draagkracht. Vanaf de Belgische Onafhankelijkheid in 1830 liepen de gebouwen leeg en verdwenen alle hoeventjes in Wortel.

In het jonge België duurde het meer dan dertig jaar voor er nieuwe maatregelen werden genomen voor de landlopers. In 1866 werd de nieuwe 'Wet op de Landloperij' van kracht: als je op de openbare weg komt, moet je uw identiteitspapieren bij hebben, alsook voldoende geld om minstens één brood te kopen, want anders kan men je oppakken als landloper.

De Hollandse kolonies in de Noorderkempen werden opgekalefaterd. Zo ontstonden de Rijksweldadigheidskolonieën van Hoogstraten – Merksplas – Wortel. Vanaf 1870 tot aan de Eerste Wereldoorlog werd er in Merksplas voortdurend hersteld en bijgebouwd. Er groeide een volledig justitiedorp rond de gevangenis. Net voor de Eerste Wereldoorlog verbleven in de Kolonie van Merksplas meer dan 5000 vagebondjes.

Als gevolg van overheidsmaatregelen verbeterde de welstand in het land. Daardoor kwam er meer werk en was er minder armoede. Dus waren er ook minder landlopers. De vrijgekomen ruimte in de gevangenis werd dan ingenomen door gestraften van gemeen recht. Toen in 1993 de Wet op de Landloperij werd afgeschaft (omdat arm zijn, geen misdaad is), mochten de resterende landlopers vertrekken. De gevangenis van Merksplas was vanaf dan een strafinrichting.

In de slaapzalen van de landlopers kwam er een centrum voor uitgeprocedeerde illegalen.

De cipierswoningen werden opgekocht door een sociale bouwmaatschappij en via een erfpachtregeling op de markt gebracht. De Grote Hoeve en de voormalige gevangeniskapel zijn nu eigendom van de gemeente Merksplas. Zij zal er een socio-culturele en toeristische invulling aan geven.

Strafinrichting

De strafinrichting van Merksplas is één van de grootste gevangenissen in België. Er verblijven ca 700 gedetineerden.

De grootste groep (ca 450 gevangenen) bestaat uit veroordeelden met een straftijd van 3 tot 7 jaar. Deze groep is vrij jong (ca 25 tot 30 jaar) en het delict is vaak gerelateerd aan drugs. In deze groep zitten heel veel vreemdelingen.

De tweede groep (ca 250 gedetineerden) is ouder en bestaat meestal uit Belgen. Zij werden door de rechter ontoerekeningsvatbaar verklaard omdat zij “niet goed bij zinnen” waren op het ogenblik van het misdrijf. Zij worden van hun vrijheid beroofd, niet als straf, maar om de maatschappij te beschermen tegen een eventuele herhaling van het misdrijf. Eigenlijk zouden zij moeten worden behandeld als een psychiatrisch patiënt, maar daarvoor is er thans onvoldoende ondersteuning. Zij worden vrij gelaten als ze genezen zijn. Sinds juni 2009 werd in de gevangenis van Merksplas een nieuwe moderne afdeling geopend met een aangepast regime voor een groep van zestig personen.

 

Begraafplaats

Ongeveer 500 m voorbij de strafinrichting, vlakbij de ringgracht, ligt de begraafplaats van de gedetineerden. Aan de inkom staat een ijzeren poort met bovenaan een granaatappel. Dit is het symbool voor de 'onderwereld'. Op het perceel zijn er binnendreefjes van levensbomen en op één kruispunt vind je de Calvarieberg met gekruisigde Christus. Op het oudste deel van deze dodenakker staan nog de witte kruisjes van de landlopers. De enige vorm van identificatie is een loden plaatje op het kruisje met daarop een volgnummer. De vagebondjes waren de marginalen van de maatschappij. Ze leefden als een nummer en werden ook begraven als een nummer. Aan de overzijde van de baan bevindt zich het pestkerkhof.

We hebben hier over gelezen want als je het niet weet dan kun je het niet vinden.
Een stukje geschiedenis begonnen in de tijd dat deze omgeving nog bij Nederland hoorde.

Loop ik in het Citycentrum vanmiddag

En denk ik bij mezelf oma van Baarle vierde op 4 maart haar verjaardag een goede reden om me zelf eens te tracteren en dat heb ik gedaan in de stijl van oma bij de Hema twee tompoucen gehaald en die lekker met Gerard opgegeten. Zaterdag heb ik weer een reden voor gebak want dan zou mijn vader jarig zijn.

Op zaterdag nog een stukje lopen.

Zaterdag middag zijn we nog even een frisse neus gaan halen. Zondag zou in het teken staan van de Philips Harmonie. We hebben een familieconcert en dat vergt veel tijd op zondag.
Het was heerlijk om te lopen. We hebben van de route niet veel werk gemaakt gewoon een fietspad opgezocht en het fietspad ongeveer drie kwartier afgelopen en weer terug. Het fietspad lag aan de de Grote heide bij de Achelse kluis maar nu niet aan de Valkenswaardse kant maar aan de Gastelse kant.  We zijn gestart bij het Kranenven. hier zijn altijd veel vogels.

 We vonden het echt mooi en hebben genoten van deze korte en onverwachte wandeling over de heide.